Żurawli

Żurawli

Powietrze faluje od klangoru, drży serce dziecka,

głos idzie od południa, jeszcze ich nie widać. Wreszcie pierwsza strzała

wymierzona w północ sunie nad dachami, jakby się miała zatrzymać.

Zmęczone sylwety odrywają się od czoła na koniec i prą dalej.

Franek ucieka na ręce, ale wciąż patrzy na nie.

Kolejne klucze wylatują znad lasu. Wielkie V pokazywane

tysiącom kilometrów i szmatowi czasu, który razem z nimi zatoczył pętlę.

Więc można wygrywać, i to pięknie: zająć całe niebo i drganiem krtani

nadawać wiadomość o tym, że za nami i przed nami jest jeszcze

coś do przystania. Horyzont cały w żurawiach, dziecko drżące w śpiewie.

Jest coś, co te klucze otwarły, o czym jeszcze nie wie.