Biblioteka

Szkoła była zbudowana w czasach, kiedy się szkoły raczej budowało niż zamykało, a jednocześnie w czasach, w których wszyscy byli przekonani, że wyż demograficzny potrwa wiecznie. Wskutek tego wszystkiego była większa od bunkra Hitlera i ciut tylko weselsza, o wiele później zmieściła się w niej podstawówka, gimnazjum, liceum i oddział jakiejś Wyższej Szkoły Wizażu i Krejzolstwa. Od bidy można byłoby spędzić życie w jednym budynku, gdyby ktoś aż do tego stopnia pomysłu na to życie nie miał. To już Hitler miał weselej, bo przynajmniej te jego bunkry to były w lesie.

Było skrzydło peryferyjne, na końcu tego bydlęcia. Takie, gdzie się nie zaglądało raczej, bo tam była dyrekcja, piętro wyżej stołówka czynna koło południa, piętro wyżej pielęgniarka i dentysta, aż w końcu na koniuszku samym jelita tego betonowego była biblioteka. I tam było zawsze cicho. I szło się tam długo. I na końcu zawsze się było samemu, w wielkim, wielkim skrzydle.
Przychodziłem tam zawsze po lekcjach. Bibliotekarka nie wiedziała chyba, co ze mną zrobić, bo to była taka biblioteka do przychodzenia i proszenia o lekturę zadaną. A ja nie przychodziłem po lektury. W końcu złamała bibliotekowe zasady i zaczęła mnie wpuszczać do bocznej sali, gdzie stały regały z obłożonymi szarym papierem książkami. Z perspektywy ośmiolatka była ich nieskończoność. A wszystkie takie same, trzeba było wziąć do ręki, poczuć ciężar, zajrzeć do środka. Wyobraźcie sobie tysiące szarych jajek-niespodzianek. I wszystkie są dla was.

I to jest tak. Jest piątek po lekcjach. Jest zupełnie cicho, a im dalej w tamto skrzydło, tym bardziej cicho jest. I wiem, ze zaraz wejdę gdzieś, gdzie nikt inny nie wchodzi i stanę przed największym wyborem, jaki mam w ogóle w życiu. Cisza, zupełna samotność, poczucie kontaktu z czymś ważnym, może i najważniejszym. Niewykluczone, że szukam tego od wtedy aż do tej pory.

Gdy poszedłem do tej szkoły na praktyki, okazało się, że biblioteka jest już w ogóle gdzie indziej, bo wicie, rozumicie, wizaż i krejzolstwo, a bibliotekę może prowadzić świetliczanka bo jej brakuje do godzin z karty. Ale i tak bardzo chciałem coś zrobić dla biblioteki,  więc na ochotnika zacząłem wypełniać kart katalogowe. W końcu zaniosłem stosik świetliczankobibliotekarce na biureczko, z pyskiem promieniejącym jak komsomolec po odprawieniu pierwszej mszy albo kleryk po kampanii żniwnej.

Bibliotekarkoświetliczanka długo nie wiedziała, co z tym stosem ofiarnym zrobić, komponowała zdanie, komponowała, aż wreszcie skomponowała.

- Wie pan, ale w tych kartach chodzi o to, żeby były czytelne.