Domowe sposoby zwalczania egzystencjalnej paniki

Mieszkam ci ja pod Kolbuszową, która jest pod Rzeszowem, które jest na Podkarpaciu, które z kolei jest pod Syberią. Na co dzień mi z tym dobrze, wiecie, wstajesz rano, zakładasz walonki i uszankę, wilki jedzą ci z ręki, harmonia z naturą dwurzędowa, szamanizm syberyjski i rzeszowska komunikacja miejska. Ale czasem trochę szkoda, bo są na świecie miejsca, gdzie so jakiejsi środowiska lyterackie, w których jest cieply, bo zawsze masz kolegów, którzy poklepią cię po plecach i w miarę wiarygodnie będą symulować przeczytanie twojej książki. Wiemy o co chodzi. A jak jest, to wiadomka. Chłód i halucynacje z niedożywienia.

Ale w sumie, jak paczam na ostatnie najgłośniesze dyskusje okołoliterackie w Polszcze (Kaja Malanowska, Karpowicz& Dunin i ostatnio Pola Dwurnik) to się zdecydowanie cieszę, że mieszkam tam, gdzie mieszkam i przed chałupą nikt mnie nie spyta, co o tem myślę, bo musiałbym powiedzieć, że gówno, a, zwłaszcza w Adwencie, staram się nie mówić brzydko częściej niż jest to niezbędnie konieczne.

Chociaż niekoniecznie. Pola Dwurnik pisze, że mocne chwycenie blatu stołu to dobry trick przy ataku paniki., bo człowiek chwyta się czegoś konkretnego i realnego. I tu bym polemizował. Akurat przy ostrym ataku egzystencjalnego lęku zdanie sobie sprawy z tego, że wszystko jednak się dzieje nie dość, że naprawdę, to jeszcze nieodwracalnie to nie jest to, czego człowiekowi trzeba, serio. Może zaszkodzić, nawet zabić albo coś jeszcze gorszego. Nie, patent jest inny: trzeba pomyśleć o czymś maksymalnie odrealnionym. W razie takiego nagłego przerażenia myślimy sobie na przykład o jednorożcach. O wesołych jak nie wiem co jednorożcach latających po niebie i srających tęczą. Albo jeszcze bardziej hardkorowo: o jakiejś alternatywnej Polsce, w której o pisarzach mówi się tylko w kontekście ich książek. Pomoże.

Pozdrawiam, Wujek Dobra Rada.