Jak złamałem podstawowe zasady etyki zawodowej

Zawsze uważałem, że poeta robi w dziale gospodarki usługi dla ludności. Że z poety ma być jakiś pożytek, że tak jak górnik ma robić góry, a piekarz piece, poeta  ma robić coś, co się przydaje. I uważam, że korona z łeba nikomu nie zleci, jeśli napisze czasami rymowankę na imieniny, hymn szkoły czy nie wiem, co tam jeszcze. Tak jak laureat konkursu szopenowskiego może zagrać ciotce Sto lat na okarynie i od tego nie pęknie.

Ale na prośbę o wierszyk na kartkę na osiemnastkę zareagowałem ostatnio okropnie. Bo jednak cynizm i zgorzknienie to nie jest coś, czym należy się dzielić i chwalić. Jesli jest się w tym stanie, należy od siebie ludzi izolować, a młodych już zwłaszcza. To, czego nabieramy z wiekiem to nie jest bowiem ani mądrość, ani doświadczenie. To gówno.

No więc napisałem na kartkę osiemnastkową wierszyk taki. Niestety, nie przyjał się i nie spodobał, więc jest do wykorzystania, bo, jak pamiętam, gdy byłem w tym wieku, były dziewczęta, które by się nie obraziły, dostając kartkę z wierszykiem.

Można brać, imię można zmienić.


Malwina, Malwina. Imię piękne jak Kutno.
Dorosłość to syf. Upij się na smutno. 
Osiemnaście masz latek, a w sercu miłość. 
Najlepsze za tobą. Najlepsze już było. 
Dziś wchodzisz w nowy wiek, stulecie rozczarowań. 
Miałaś wewnętrzne dziecko. Możesz je pochować. 
Osiemnaste urodziny ma się tylko raz w życiu. 
Szybko wyłącz telefon i popłacz w ukryciu.


Tylko wypijcie moje zdrowie na tej osiemnastce.