Dobry Polak to matrtwy Polak. A więc wojna.

Pojechaliśmy z kuniem kawałek w pole. Kawałek, bo się dalej trochę boimy. Tam jest dużo strasznych stworów w rodzaju saren albo kładów. Ale wczesna wiosna jeszcze. Jeszcze się oswoimy. 
Słuchaliśmy Dylana i myśleliśmy. Koń o swoim, ja o swoim, każdy z osobna o swoich sprawach, bo miłość miłością, bliskość bliskością, ale nawet z rodzonym własnym koniem trzeba mieć jakieś marginesy poza wspólną przestrzenią, dla siebie tylko.
I tak myślałem o sytuacji. A sytuacja jest niełatwa, trudna nawet. Czytał ja ostatnio trochę patritycznej poezji dziecięcej i młodzieżowej. Ogólnie rzecz biorąc jest tak, że jak się dzieciom każe napisać wiersze patriotyczne, to piszą o trupach. Że fajnie jest umrzeć dla ojczyzny. Oczywiście najlepiej jak człowieka zabije jakiś wróg niedobry, ale w ostateczności z braku laku może być też wypadek komunikacyjny (Smoleńsk, Smoleńsk). A dzisiejsza młodzież jest niedobra, bo by tak umierać nie chciała. A ta dawna, co już umarła, to chciała i nie miała nic naprzeciwko.
I mówię ja: niedobrze, koniku, niedobrze. To jest normalna i regularna cywilizacja śmierci, co to dziateczkom swoim nic poza śmiercią nie ma do zaproponowania. Żadnej wartości poza ustaniem ważnych funkcji życiowych organizmu w przeżywaniu urodzenia się w dorzeczu Wisły i Odry nie widzi. Jednym słowem: dobry Polak to martwy Polak.
Tak więc wojna. Wszystkie sprawy schodzą na plan dalszy, bo cywilizacja, która jest tak radykalnie przeciwko życiu nie tylko poczętemu, ale nawet i urodzonemu nie pozostawia większego wyboru, jak tępić ją wszystkimi kończynami. Bezapelacyjnie i do samego końca.
Przy czym może nie być łatwo. Nie dał mi Pan bowiem zbyt wielu możliwości prowadzenia działań zaczepno-obronnych, a z tych, co mi dał, to niejaka zdolność do rymowania wydaje się potencjalnie najgroźniejsza. Ale i z nią mogę wiele nie nawojować.
Wczoraj była matura. Można było zinterpretować Herberta. Prawie nikt tego nie zrobił. Jak słuchałem wypowiedzi młodzieży w Trójce, to się za życia w grobie przewracałem. Że poezja jest ciężka. Że niełatwa. Że Herbert (i tu cytat) pisał trudnym językiem. HERBERT. No ludzie, proszę was. Herbet. Pisał. Trudnym. Językiem. Taki wniosek wynosi dziecko z edukacji szkolnej. Założę się o flaszkę, że 3/4 maturzystów nie przeczytało nawet wiersze do interpretacji, bo by nie wygadywała takich kocopołów. A nie przeczytała, bo szkola skutecznie zabiła w nich jakiekolwiek zainteresowanie poezją.
A ono jest dla człowieka naturalne. To jest w zasadzie najważniejsza lekcja, jaką wyniosłem z wtykania nosa w poezję ludową. Posługiwanie się tekstem poetyckim, kontakt  z nim jest naturalną potrzebą użytkownika języka. Tak jak nie wiem, jedzenie, oddychanie czy robienie kupy. Wyobrażacie sobie, że szkołą np. oducza ludzi robić kupę? Ja już tak.
A więc wojna.