Jak zostałem mecenasem

Mecenat państwowy jest cokolwiek żenujący. Bo jak człowiek pomyśli, że pod przymusem państwo zabiera piniondz ciężko zarobiony chłoporobotnikowi spod Krosna i daje artyście Zenkowi z Wrocławia na instalację o dyskryminacji pingwinów na Jamajce zamiast wysłać jakieś dzieci na kolonie do Mielna czy innej Riwiery, to jest niefajnie. Ale z drugiej strony jak se człowiek pomyśli, że toż samo państwo zabiera też piniondz tej pani z banku, co okantowała nas na kilkadziesiąt złociszy i daje ubogim poetom na przejazd drugą klasą PKP na spotkanie lyterackie we Wdzydzach na przykład, zamiast wydać na bomby i czołgi, to już się robi milej.

Więc jakby co, to się na mecenat państwa nie krzywimy, tym bardziej, że prywatnego się już chyba nie doczekamy. Zresztą na dobrą sprawę - dlaczego normalny człowiek po dojściu do jako-takich pieniędzy miałby się otaczać mniej lub bardziej neurotycznymi freakami, a nie np. modelkami? Ni ma bata, panie.

Mimo to musiałem zostać mecenasem. A było to tak. Digart.pl., jeden z najwięksiejszych polskich portali od prezentowania sztuki w sieci, wyrzucił ze strony głównej literaturę. Zawsze była, tera nie ma, tera jak ktoś z ulicy wejdzie, to se pogrzebie w zdjęciach, obrazach, ba, nawet ręcznie robionej biżuterii w modeliny, w opowiadaniach i wierszydłach - nie.

Ogłosiłem więc konkurs na esej tłumaczący, w jaki sposób ręcznie robiona biżuteria jest ważniejsza dla dziedzictwa duchowego Narodu Polskiego Zawsze Dziewicy po Trzykroć Umęczonego od tegoż narodu literatury. Konkurs jest TUTEJ. Prace już wpływają.

Oczywiście, matka mnie patelnią po głowie nie biła, ba, w ogóle mnie nie biła i jestem na tyle ogarniętym chłopczyną, że wiem, że z punktu widzenia strony prowadzonej przez grupę Onet literatura to gówno. Trudno ją powiązać z jakąś sensowną reklamą kontekstową. Wiadomo, fotografom można sprzedawać obiektywy, malarzom podobrazia i podogonia, a pisaczom i czytaczom - pisaki i czytniki chyba. Mnie google od jakiegoś czasu pyta po rosyjsku, czy nie tęsknię za Ukrainą i proponuję kartę do dzwonienia do Ukrainy albo podsuwa portal randkowy do znajdowania rosyjskich żon. Żadnej nie zgubiłem, więc dziękuję, postoję.

Literatura generuje rodzaje relacji, które nie tylko nie dają się sprowadzić do relacji sprzedawca-klient, ale takich relacji jej odbieranie i uprawianie za sobą prawie nie pociąga. Na tym polega słabość ty gałęzi sztuki i to jest też powód, dla którego cza na nią  dmuchać i chuchać, hołubić i w ogóle tam teges. Coraz mniej relacji nijak niezekonomizowanych mamy i będziemy mieć.