Świetlice, nie strzelnice

Tymczasem w salce prób szwedzkiego ansamblu Sabaton atmosfera napięta. Z palcami na strunach, rękami na pałkach (perkusyjnych) chłopaki jednym okiem śledzą CNN, drugim Russia Today. Sytuacja jest krytyczna. Wszystkie konflikty światowe włącznie z co krwawszymi weselami w Makowie Podhalańskim już opiewali. Wszystkim ludom zakompleksionym laurkę militarną wystawili, żeby na ichnich feestynach metalowych trochę grosza utłuc. Jeśli Ukraińcy z Rosjanami nie rzucą się sobie do gardeł bardziej na serio, to nici z weny. Bo wena jest wtedy, jak mordują się ludzie setkami, wtedy jest o czym śpiewać, dla trupów pojedynczych ni ma co chałturzyć.
Ale zostawmy szwedzkich festyniarzy ich festyniarskim rozterkom i problemom. Bo i na polskim podwórku wesoło, a ogromnie przez to smutno. Bo to jednak się okazało, że jak Rosjanie mówią, że gdzieś wejdą, to wejdą, a jak Amerykańce mówią, że granice gwarantują, to mówią. Jako że nam akurat gwarantują, to ruchy nerwowe w ludności dorzecza Wisły i Odry widać. A że w dodatku wybory idą, to festiwal głupich kroków uważam za otwarty.
No i dwa pomysły w tym tygodniu wyhaczyłem urody szczególnej. Pierwszy to reaktywacja AK, tzn. powołanie czegoś na kształt Armii Krajowej, tylko w czasie pokoju. Żeby uniknąć podejrzeń, że chodzi o zabawę przerośniętych chłopców w wojsko pomysłodawcy dodają, że w czasie pokoju to AK pomagałoby w razie klęsk żywiołowych. Co najmniej jakby OSP nie były od tego, ale co tam.
Fajniejsze jest hasło Ruchu Narodowego: Strzelnica w każdym powiecie. Program militaryzacji narodu. 
No fajnie.
I urocze to jest i zacne. Na kłopoty strzelnica, partyzantka i okopy, jak nie realne, to przynajmniej mentalne. Jest w tym jakieś echo archaicznego nauczania historii Polski za pomocą ciągu dat bitew i powstań, z zupełnym niemal pominięciem tych okresów, kiedy ten bardaczek zaciszny próbował ktokolwiek ogarnąć. Ale jest w tym też taka charakterystyczna dla polityki w ogóle ucieczka od odpowiedzialności za rzeczywistość w zabawę jakąś, w tym wypadku akurat w zabawę w żołnierzyki.
A rzeczywistość jaka jest, taka jest. Z racji pracy w zakładzie pracy przerzucam widłami informacje, które przetwarzam, ale czasami jeży mi się kudeł. Wie publisia szanowna, ile w powiecie kolbuszowskim dzieci pada ofiarą przemocy domowej? Liczba idzie w dziesiątki. A chodzi tylko o przypadki zgłoszone. I tylko o przemoc domową, nie szkolną na przykład. I co? Jak im pomogą strzelnice, jak zmieniony przez zabawę w wojnę model społeczeństwa coś takiego wyeliminuje?
Do poduszki polecam dumanie o tym, czy warto bawić się w wojnę w kraju, w którym miejsc w przedszkolach jest za mało, a w szkole nie ma czasu na wychowywanie ludzi, którzy się nie boją.