Skąd wiem, że jest inacy.

Rodacy dość powszechnie wierzą, że ekonomia jest nauką ścisłą, a w jej obrębie działa tylko jeden paradygmat, ten, co go w telewizorze pokazują i w radyju jest. Ten wiecie, o uciskanych przedsiębiorcach i o strasznych pracownikach, którym nie dość, że się daje pracę, to jeszcze trzeba im płacić.

A ja mam inacy, bo ja wiem, że z tą ekonomią jako nauką ścisłą to cuś nie teges. A wiem to dzięki przygodzie.

Dawno, dawno temu jechaliśmy z dużo lepszą połową pociągiem. Było to przed wojną, więc pociąg miał przedziały. Przedziały miały tę zaletę,  że jak ktoś kłapał dziobem na cały przedział, to słyszał tylko przedział, a nie, jak teraz, cały wagon. Kłapiący był jeden - mały student, na oko drugi rok, na ucho-polibuda. - Doradca finansowy to ktoś, kto powie ci, jak złapać słonia nawet, jeśli nie był nigdy w Afryce - mówił, a adresatem mądrości był drugi szkoliar, tak ze cztery razy większy. No i ten mniejszy mówi tak: bierzesz kredyt studencki. Ale nie wydajesz nic, ciągniesz kasę od starych, wszystko wpłacasz na fundusze inwestycyjne. 17 procent rocznie, pewny zysk, procent składany, po roku spłacasz kredyt, po studiach masz na mieszkanie, ja bym nie czekał. Duży myśli, męczy, kombinuje, ale my, cały przedział, nie mamy wątpliwości. Jak tylko wysiądziemy z pociągu bierzemy kredyty studenckie. I my, i zakonnica spod okna, i górnik, i hutnik, i konduktor, który z kasownikiem rozwartym patrzał na słupki i wykresy. - Za dwa lata kupię sobie cały pociąg - myślał. - Cały, kurwa, pociąg i trzy lokomotywy. Zajadę na stację, otworzę drzwi i jak ktoś spyta ,,Panie, a ten pociąg to gdzie leci"?, to odpowiem, że do dupy na raki, łapać szczupaki - tak myślał, na twarzy to miał wypisane. I dupy, i raki, szczupaki.

No i jak wysiedliśmy z pociągu, to wszyscy polecieli po te kredyty studenckie. My nie, bo wśród licznych zdolności nie mieliśmy nigdy akurat kredytowej.

I dobrze, bo parę miesięcy później fundusze poszły w dół i szły już w tym kierunku tylko. I to tak szybko, że jak ktoś zabalował w piątek, to w poniedziałek, jak się ogarnął, mógł już nie mieć złamanego łata łotewskiego przy duszy.

Myślę czasami o tym małym i dużym. O tym, że jak ten duży zaczął krążyć, to lepiej, żeby ten mały miał na tym kursie dla wciskaczy bankowego gówna jakieś seminarium ze spierdalania i mógł zdążyć. Duży mógłby go spokojnie zjeść. I nie żałujmy chłopu.