Im gorzej, tym lepiej. Masza i niedźwiedż.

Odkryłem jedno z praw rządzących światem. Im krwawszy w Rosji panuje satrapa, tym lepsze bajki dla dzieci tam powstają. 

Najlepsze kreskówki Rosjanie robili za czasów związku radzieckiego. Ja tu już chyba kiedyś pisałem, że to taki miły paradoks - sojuz łagry budował, głowicami atomowymi mógł całą kulę ziemską rozdupcyć, na Afganistan zrzucał przypominające zabawki miny, żeby przyciągały dzieci, a drugą ręką wypuszczali w świat cudowne, zabawne bajki bez przemocy. Ale lata dziewięćdziesiąte to czas posuchy. Wystarczyło trochę poluzować, wystarczyło, że, pomijając pierwszą wojnę czeczeńską, w której średnio im szło, wystarczyło trochę demokracji i nastała posucha bajkowa. Nawet odcinki Wilka i zająca z lat dziewięćdziesiątych to już nie było to. 

Ale w końcu dekady do władzy doszedł Władimir Putin. Zaczął od zostawienia na pewną śmierć marynarzy z Kurska i utopienia we krwi Czeczenii, później było równie ponuro: zamordowanie Politkowskiej i Litwinienki, łamanie kręgosłupa opozycji, szturm na biesłańską szkołę, agresja na Ukrainę, zrzucanie bomb na Syrię. I voila. Rosja daje światu najlepszą kreskówkę na świecie. Serio, w kategorii animowanego serialu Masza i nieźwiedź bierze wszelkie możliwe nagrody, zostawiając nawet tak mocnych przeciwników jak Rastamysz daleko za sobą. Wszystko w Maszy i niedźwiedziu jest świetne: ciepło, poczucie humoru, bezpretensjonalna radość kipiąca wprost z ekranu, a przy tym, co cechowało rosyjskie bajki zawsze, lokalny koloryt. No i jest bohater, z którym mogę się utożsamić - niedźwiedź, kombinujący jak tu się przy hiperaktywności Maszy wyspać. Mogę się kłócić z dziećmi, jeśli nie chcą Maszy. Ale jak można nie chcieć Maszy? Chcemy więcej Maszy. Miejmy z tego wszystkiego chociaż Maszę, ok?