Proszę mnie pochować w sadzie

Chodzą za mną motywy funeralne. Najpierw, gdy nagrywaliśmy audycje, Szymek czytał wspomnienia Adama Struga o śpiewaniu na pogrzebach na wschodzie Polski. (Przerwa na reklamy - audycja ze Strugiem i Szymkiem już w sobotę o 19). Potem, gdy wróciłem do domu i miałem jeszcze trochę sił życiowych, wetknąłem nos w lubelską Etnoligwistykę i trafiłem na bardzo ciekawy artykuł o śpiewach pogrzebowych , przy konaniu i czuwaniu przy zwłokach właśnie.  Też na wschodzie Polski.
Uwaga, teraz otwieram nawias. (Jak kto ciekawy, może sobie kliknąć TUTEJ i poczytać numer 9/10. Tekst nosi tytuł Pieśni pustych nocy. Zanim go przeczytamy, zainstalujemy sryliard wtyczek, z których żadna nie będzie działać i stracimy trochę czasu na zorientowanie się, że jedna jednak działa, chociaż nie tak, jak byśmy się tego spodziewali. Żeby nie było - to bardzo fajnie, że uniwersytety zrozumiały, że prace naukowe zdigitalizowane są bardziej dostępne niż wydrukowane w stu egzemplarzach żartych przez myszy w bibliotecznym archiwum. Bo np. Puszcza Sandomierska jeszcze takich prawidłowości nie załapała. SOK w Nowej Dębie wydał słownik gwary lasowiackiej. Książki kupić się nie da. Nie to, że jest trudnodostępna. Jak się dowiedziałem, słownik nie był i nie jest przeznaczony do sprzedaży. Noż hadra jego mać.  Druga dekada XXI wieku to era cudownego odkrycia przez polskie uniwersytety internetów. Chałwa wieczna im za to).
No a potem z tego świata zawodzeń żałobnych i pięknych, starych melodii człowiek wraca do świata tzw. normalnego. W przerwach w olimpiadzie (starszaki uwielbiają łyżwiarstwo figurowe, taki wiek chyba) leci w kółko reklama informująca ludzi starszych, że ZUS wypłaci im mało a pogrzeb kosztuje dużo. I że jak umrą, to rodzina będzie się musiała wykosztować. Więc niech kupią ubezpieczenie, to rodzina będzie miała na pogrzeb.
Noż kurwa jego mać. Owszem, tradycyjna kultura ludowa wiązała się z tym, że jak człowiek strzelał kopytami w wieku lat pięćdziesięciu, to mu ksiądz w rubryce ,,przyczyny śmierci'' w księdze umarłych wpisał ,,senex'', ale przynajmniej wiadomo było, że rodzina się pochówkiem zajmie, bo taki ma psi obowiązek. Były  rytuały, formuły, pieśni, wiadomo było, że ciało i dusza umarłego nie zostanie pozostawiona na pastwę ZUS-u jakiegoś żerującego na starczej wrażliwości olimpijskich widzów burżuja.

Żeby było jasne - w razie czego proszę mnie zagrzebać w sadzie. Na wieczne wczasy pod gruszą. Niech żadna hiena się mną nie pożywi. Zasiłek pogrzebowy proszę spożytkować na wynajęcie Kocirby na stypę. Oni naprawdę drogo nie biorą.