Lesiakman -sequel

Z okazji muszenia zrobienia przeze mnie kursu BHP na czwartym roku studiów, któren to przymus, jak wszelkie przymusy (ale ten tym bardziej) mi uwłacza, nie mogę napisać, co o tym myślę. Jako doktorant podpisałem takie ślubowanie, że o dobre imię uczelni będę dbał. 

Zamiast tego ogłaszam, że szukam sponsorów nakręcenia sequelu Lesiakmana.

Jak pamiętamy, pierwsza część kończy się, gdy Lesiakman leży rozdarty honkerami Geofizyki na sztuki. W drugiej członki bohatera zbiera szalony hodowca świniodzików z Uniwersytetu Rzeszowskiego (Zamiejscowy Wydział w Weryni), składa je do kupy i ożywia herbatą z prądem. Celem naukowca jest przejęcie władzy nad światem w celu skłonienia rządu do zwiększenia wydatków na naukę i wycofania się przez Ministerstwo Nauki z idiotycznego pomysłu zrobienia ze studiów doktoranckich trzeciego stopnia studiów. Lesiakman traci jednak pamięć i wszystkiego musi się uczyć od początku, co jest tym trudniejsze, że żyje ze świoniodzikami i żywi się gotowanymi zimiokami. Staje się Tarzanem Puszczy Sandomierskiej. Szalony naukowiec rusza do Rzeszowa na czterodniowe szkolenie BHP. W tym czasie Lesiakman razem ze świniodzikami pokonują ogrodzenie UR w Weryni i wydostają się do Puszczy.

Tam przejmują tartak w Wilczej Woli i uspołeczniają środki produkcji, a także zyski z niej. Komuna produkcyjna prosperuje świetnie. Robią dłużyce, kanciaki, drewno opałowe, tarcicę, grasicę i pramacicę perłową zwykłą i z buczyny. Wycinają wszystkie okoliczne lasy. Lesiakman duma nad problemem własnej tożsamości, wreszcie siada na pieńku ostatniego buka i zadaje sobie pytanie o sens bytu.

I szczerze mówiąc, nie wiem, czy to jest hepi end. To taki powrót do kina moralnego niepokoju.