Daleko od szosy, czyli nowy Inter-

Internety wypluły pismo Inter- . Można sobie ściągnąć za darmoszkę TUTAJ . W piśmie nówka nieśmigany Świetlicki, takiż Podsiadło, kupa innych rzeczy. Jest i dobre słowo Karola Maliszewskiego o Księdze wyjścia awaryjnego. ,,Odnoszę wrażenie, że z Radwańskim jest inaczej. Stąd to poczucie wytchnienia. Ale to trzeba dosłownie i w przenośni mieszkać daleko od tak zwanych centrów i tworzonych tam poetycko-ideologicznych matryc. Radwański mieszka''. Jednym słowem, fajnie jest daleko od szosy, chociaż mówię, że im dłużej mieszkam na Górnej, tym bardziej mi się wydaje, że tu to jeszcze jest cywilizacja, naprawdę miło się robi dopiero za Sanem.

Ale ale. W Interze są też wiersze. Dłużej zawieszam oko na Monice Brągiel. Oczywiście, idzie o prywatę. M.in. z Moniką byłem na pokładzie pociągu z Częstochowy do Krakowa wypełnionego studentami cieszącymi się z wejścia Ruchu Palikota do sejmu. Bo to właśnie wybory były. Wtedy to poczułem, że jednak milej mi się jeździło pociągami wypełnionymi rezerwistami. I to mimo że rezerwiści zamiast plecaków wypełnionych bigosem domowej roboty mieli chusty z gołymi babami na czołgach i zamiast obczajać kwejka na komórkach śpiewali i ryczeli durne wierszyki. Bo abstrahując od całego nieludzkiego gówna, jaką była przymusowa służba wojskowa, za którą nie tęsknię, to tęsknię za zrozumiałą rzeczywistością. Rezerwistów rozumiałem, a tamtych studentów - ni hu hu.  Jestem sierotą po latach dziewięćdziesiątych, przyznaję. Jestem mamutem.

Tymczasem gdy ja sobie mamucieję w najlepsze na moim zdalaodcentrowym uboczu, dorsata pokolenie, które nie jest sierotami po latach 90., tylko tych dziewięćdziesiątek dziećmi. Jednym z nich jest Monika Brągiel. Roczniki dziewięćdziesiąte wchodzą w polską poezję cokolwiek przeoraną dykcją Honetową. W wierszach Moniki są jeszcze jej echa, jakoś ze współczesnej poezji one wyrastają. Ale jest w konstrukcji tego Monikowego podmiotu lirycznego cóś, co daje nadzieję. Podmiot tych wierszy nie zamyka się, jest w nim zainteresowanie drugim ludziem, to podmiot, który rokuje dobrze. Jednym słowem, nastawiam ucha i patrzę, co będzie dalej.