Drogi pamiętniczku, czyli rozmowom o poezji stanowcze eee tam.

Drogi pamiętniczku, była u nas Agata z Bolkiem. Tu otwieramy długaśny nawias:

(w zasadzie nie dzielę ludzi na poetów i niepoetów. Ale jak już dzielę, to włącza mi się kategoryzowanie, garb ze studiów wyniesiony. I tak wyróżniamy kategorię poetów, których lubię czytać i poetów,  których lubię na żywo. Jest cudnie, gdy obie te kategorie się zazębiają. Ale jest jeszcze cudniej, gdy poeta, którego lubię czytać i poeta, którego lubię jako ludzia jest dodatkowo poetą, z którym nie rozmawiam o poezji. 

Agata jest. 

Nierozmawianie o poezji może wynikać z tego, żem cham i prostak, że po uwolnieniu się z administracyjnego przymusu mienia o poezji na uczelni w ramach jakże ważnych zajęć i zaliczeń korzystam z przywileju zwierzęcego, czysto intuicyjnego odbioru. Możliwe też, że przyczyna leży po stronie poetów których lubię czytać i z którymi lubię nie rozmawiać o poezji. W tej wąskiej kategorii mieszczą się bowiem ludzie, którzy piszą tak, że wiersze mówią wszystko, co powinno być powiedziane. W wierszach odsłaniają tyle, że każda próba wejścia dalej jest naruszeniem jakieś niespisanej zasady. Drążąc, czułbym się - tu podziękowania dla Jurija Andruchowycza za metaforę - jak buldożer pijany. Takie pisanie to pisanie na granicy, dociera tak daleko, jak się da do tego, co w poezji najważniejsze, do ludzkich spraw.

Tu zamykamy nawias). 

A jak pojechali, było smutno. 

wiersze Agaty