Język się plącze. Czyli starość, panie dzieju.

Haniołek wymyślił historyjkę o krainie, w której mówi się językiem tak trudnym, że nie da się zapamiętać żadnych słów w nim występujących. Dlatego ludzie muszą cały czas nosić przy sobie listę wszystkich słów, żeby w razie czego móc coś powiedzieć. - A jak ktoś zapomni listy z domu? -pytam Haniołka. - To nikt go nie zrozumie.

Historyjka Haniołkowa zbiegła się z końcówką lektury książki Aldony Skudrzyk i Jacka Warchali ,,Kultura piśmienności młodego pokolenia''. Uproszczę wszystko, zwulgaryzuję i całość streszczę - pół książki jest o tym, co się dzieje z gwarą wśród młodych na Śląsku i jest ciekawa. Druga część jest o tym z grubsza, dlaczego my, trzydziestolatkowie, prawdopodobnie nie będziemy rozumieć dzisiejszych piętnastolatków. Autorzy analizują sposób, w jaki piszą ludzie młodzi, w tym studenci polonistyki. Okazuje się, że czerpanie wiedzy o świecie z tekstów krótkich, filmów, memów, etc, a nie z tekstów długich ma bezpośrednie przełożenie na spójność pisanych tekstów, a z tego można wnioskować, że i na postrzeganie świata. Z książki wynika, że młodzi ludzie (a więc nastał ten czas, w której używam tej zbitki w odniesieniu do jakichś onych)konstruują teksty pisane tak, jak mówione mniej więcej. Stać może za tym ujmowanie świata w kategoriach zbioru faktów, a nie systemu zależności i powiązań między faktami a wydarzeniami. Upraszczając dalej: studenci drzewiej lat znali fakty, umieli je powiązać, uporządkować i przedstawić osobie trzeciej, studenci teraz znają fakty i tyle.


Wiadomo, bierze się to z nowych mediów i tego, że tekst sam samiutki, goły i bosy jest passe, dopiero hipertekst (najlepiej krótki) powiązany z filmem, grafiką i czym tam jeszcze jest w stanie poradzić sobie w sieci, a co za tym idzie - na świecie. Dumam ja jeszcze, na ile te tendencje są wzmacniane przez szkołę z jej testami. Dziesięć lat temu żeby się dostać na studia musiałem napisać sążniste tekścidło o tym, czy czy Mickiewicz miał na myśli, że mu dzięcielina pała. Trzy lata później zdając na jeszcze insze studia z rocznikami przepuszczonymi przez gimnazja i nową maturę musiałem tylko przeczytać książkę i napisać test tego, co tam w środku było. A jeszcze rok później musiałem pokazać tylko papierek z matury.

I fajnie, fajnie, nigdy bowiem tak wielu nie musiało zrobić tak niewiele, by wymigać się od wojska. Martwi mnie tylko trochę to, że ja się z rówieśnikami moich dzieci mogę nie porozumieć. Nie dlatego, że inny będzie język - tzn.słownik i gramatyka. Dlatego, że zupełnie inny będzie sposób jego użycia i stojące za nim spojrzenie na świat.

Mam niespełna trzydziechę i już jestem zgredem.

Co gorsza, nie to mnie martwi.