Sekąt hęt.

Używam głównie rzeczy używanych, co ma ten plus, że jest ciekawiej. Przez moje życie przewijają się w ten sposób ciekawe postaci, jak tajemniczy Niemiec (Niemka?), który (która?) zostawił (wiła?) w mojej pseudoramonesce prezerwatywę (na szczęście niezużytą) na nową drogę życia kurtki. Albo niemiecki marynarz chodzący w koszuli za dwa zeta z demobilu, któren w tej koszuli (niebieska, z kołnierzykiem i mankietami) najprawdopodobniej z dala od morza wypełniał kwity na srajtaśmę na u-bootach czy innem tam. Albo Duńczyk o wikińskich personaliach Emir Muslim jeżdżący naszą starą mitsubishką rozbitą lata temu, rozrzucający pod siedzeniami dwudziestoorówki z książęcym, zgodnym ze swoim imieniem, gestem.

O Delfinie Tellier wiemy całkiem sporo, jak na pedantkę, która przez dziesięć lat starała się zostawić w samochodzie mało śladów. Że jeździła rzadko raczej to wiemy z małego przebiegu i sprzęgła do wymiany. Że z dziećmi na wycieczki, to poznajemy po kamieniach zostawionych w schowku w trzecim rzędzie foteli. Interesowała ją nowa muzyka, ale raczej nie dogadalibyśmy się co do repertuaru w długiej trasie - na płycie zostawionej w odtwarzaczu byłbym w stanie słuchać tylko Socalled, żydowskiego rapu.

W sumie pani Delfina zostawia tyle tropów, że odpalając silnik i zamykając drzwi, czuję się trochę jak gość, trochę nie u siebie, na obcych papierach, bez żadnych tłumczeń. W sumie, jak to zawsze w życiu.