Odwołuję ogłaszanie śmierci polskiej poezji (chociaż Polacy nie istnieją).

Tu miała być notka, w której ogłaszam śmierć polskiej poezji jako zjawiska społecznego. Zbieram się do tego tekstu od powrotu z imprezy Poeci dla Tybetu w Brzegu. Ale najpierw dobry tekst o Brzegu napisał Artur Nowaczewski. Potem Radek, dla którego tamta edycja PDT to było chyba ciut za dużo napisał tekst, który mógłby być manifestem pokoleniowym, gdyby kogoś jeszcze obchodziły manifesty i pokolenia.
Jednym z najważniejszych elementów w kształtowaniu polskiego dyskursu poetyckiego po roku 2000 jest, na moje oko powszechne w rocznikach 70. i 80. poczucie własnej zbędności. Zgon polskiej poezji miały opóźnić slamy. Poezja bliska odbiorcy, odbiorca reagujący na żywo i od razu i takie tam. Skończyło się dryfem w kierunku stand upu. Nie o take poezje walczyli obrońcy Monte Cassino.
I tak oto doszliśmy do teraz. Teraz jest ten moment w którym gdyby jakiś zły Hitler przyszedł i zagazował wszystkich poetów, to nikt by specjalnie się nie przejął. Tzn. wiadomo. Mamy, dziewczyny/chłopaki, mężowie/żony, psy, koty, kury i króliki zainteresowanych. Ale wspólnota językowa, w obrębie której (i dla której) współczesna polska poezja powstaje - nie. Inna sprawa, że sama wspólnota nie istnieje, tzn. Polacy nie istnieją. (Krótko, żeby dygresji nie robić: społeczeństwo, które duma, czy przyjmować uchodźców wojennych, bo czy aby zintegrują się akceptując jego wartości nie ma żadnych wartości, ani tym bardziej prawa o nich mówić).
No ale notki, w której ogłaszam śmierć polskiej poezji jako zjawiska społecznego nie będzie. Bo w zasadzie wszystkie żale na temat frekwencji na imprezach i nakładów książek poetyckich rozumiem i podzielam. Tak, sytuacja w której blogerka modowa czy inny kominek utrzymuje się z pisania, a laureat Silesiusa  - nie, jest żenująca. Ale bez przesady.
Nie chodzi o tłumy. Nigdy nie chodziło. Tzn. wiadomka, że milej ego łechce setka osób na sali niż piątka. Ale to, co w wierszach najważniejsze, dzieje się zawsze między dwójką ludzi, a może nawet i to nie. Między słowami a pojedynczym czytajęcym. Tam są rzeczy ważne, możliwe, że jedne z najważniejszych, w tej przestrzeni.
A odwidziało mi się po trochu dlatego, że poczytałem fajne wiersze TUTEJ, a takoż również i TUTEJ. A i znalazłem swoje wiersze na forum o depresji. Między topicami o tym, jak zdobyć antydepresanty bez recepty a topiciem o tym, jak nasze samobójstwo wpływa na naszego terapeutę, tkwił sobie temat do dzielenia się czytaną poezją i był tam takoż jeden mój wierszeł i jeden przekładzik. Innego poczucia sensu nie będzie.