Paranoja granic, granice paranoi, czyli północna Słowacja

Sens jechania w słowacką część Karpat jest jasny. Trzeba pokazać dzieckom, jak wyglądają Karpaty, w których nikt nie wpadł na pomysł robienia akcji Wisła. Trzeba dzieckom pokazać, że istnieją na świecie inne plemiona i ludy, które mają dziwne i niezrozumiałe zwyczaje i na lody mówią zmrzlina. No i jeden sens ujawnił się po drodze.

- Dziwnie się teraz przekracza granice - powiedziała Kasia, gdyśmy śmignęli ze Slovenska do Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Odruchowo przytaknąłem, ale zaraz zaraz. Oboje urodziliśmy się w epoce, w której na granicach były pasy zaoranej ziemi i drut kolczasty. Oboje jeszcze przechodziliśmy granice z paszportami w rękach, taksowani przez różnojęzycznych celników i grzeszników i takie tam. Jak się nad tym zastanowić, to wychodzi na to, że to dopiero było dziwne. Postawienie w umownie wyznaczonym miejscu na świecie faceta z pistoletem maszynowym, żeby ci liczył, czy aby nie wwozisz do kraju o jednej flaszki piwa za dużo. Oranie pasów ziemi, żeby nikt broń Boże nie nazbierał jagód po nie swojej stronie w identycznych krzakach, jak po tamtej stronie granicy. Matko, choćby trzy dni siedział, to bym takiej paranoi nie wymyślił.

A dzieciaki jeśli coś zapamiętają o granicach, to właśnie to, że granica polega na tym, że w jednej wiosce się mówi lody a parę kilometrów dalej jak się pojedzie, to już się mówi zmrzlina, ot i to wszystko. I może jeszcze to, że i po jednej i po drugiej stronie nie ma znaczenia, jak powiesz, bo i tak cię zrozumieją.