Porozumienia sierpniowe, czyli cenzurujo mnie

Z okazji rocznicy porozumień sierpniowych i niusa o engryberdsach wpadłem w jesienną zadumę. W niusie o engrybrdsach chodzi o to, że ludność tubylcza w Bolandzie dziwi się, że musi towar wyszukiwać, o towar zabiegać, towar układami towarzyskimi pozyskiwać, w kolejce stać i w ogóle, że nasz biedakapitalizm wygenerował im sytuację jak nasz biedakomunizm, chociaż chodziło tylko o maskotki w promocji, a nie o srajtaśmę.

Niespodzianka nie powinna być taka niespodziana, bo to, że teraz się stoi w kolejce po engryberdsy, a nie po srajtaśmę, nie znaczy, że sytuacje się przestały generować. A guzik!

Robił ja ostatnio materiały edukacyjne dla dzieci na zlecenie Firmy. W materiałach miało być o tym, że owoce i warzywa zdrowe są. Ale nic o tym, że są zdrowe być jednocześnie nie mogło, bo Firma nie miała np. badań dowodzących, że jak zjemy kilo selera, to nie umarniemy marnie, tylko żyć będziemy nawitaminizowani jak wagon Nimm2. I któś mógłby Firmę pozwać. Więc oczywiście językiem Ezopowym, mową aluzji, międywierszową szeptaniną o zdrowotności warzyw trzeba było pisać, jak normalnie jacyś Filomaci, Filareci i inni Filateliści. Inną razą musiałem dokonać autocenzury i wykreślić z materiałów wzmiankę o kotach pijących mleko, bo Firma mleka nie produkuje, więc i promować go nie będzie. I inne takie wesołe wesołości.

I oczywiście, nikt przy zdrowych zmysłach nie nazwie tego cenzurą, bo pracując dla klienta mam obowiązek przyjmować jego uwagi i ja się z tym zgadzam - uwaga klienta, choćby najbardziej absurdalna, jest święta.  Ale właściwie, dlaczego nie? Czemu ograniczanie tego, co powiedzieć można ze względów politycznych ma być czymś innym, niż ograniczanie ze względu na to, kto nam i za co płaci albo za co nas może pozwać? W czym polityka miałaby być lepsza od ekonomii?

Warto nad tympodumać tym bardziej, że sytuacja jest kuriozalna. Prezydenta można spokojnie nazywać ruskim pachołkiem, o premierze mówić, że zamordował pospołu z Putinem prezydenta byłego i żyć sobie jak pączek w maśle, łażąc od jednej niepokornej redakcji do drugiej. Można jęczeć, że żyjemy w dyktaturze i za to jęczenie dostawać fajne pieniądze. Nie można natomiast napisać, że w tatarze Sokołowa jest chemia, bo kajdany, kibitka i Sybir, panie. Jest dokładnie tak - granic wolności słowa nie wyznacza już cenzor czy jakiekolwiek polityczne uwarunkowania, tylko zasobność portfela delikwenta i korporacji naokoło.

Tak że tego, panie dzieju, są engryberdsy i srajtaśma, a wolności, cóś mi się zdaje, tyle, co zawsze było. A w moim przypadku nawet jeszcze mniej, bo za komuny to ja se nawet mogłem lekarkę obsikać na przeglądzie dwulatka i nikt mi nic nie mówił. A teraz bym spróbował!