Ślepagienioc

Hania jest kulturalna. Nie tylko chodzi do biblioteki, ale  z następującą po ,,do widzenia'' formułą ,,ślepa Gienia, kup se trąbkę do trąbienia'' czeka do zamknięcia drzwi. To ważne, bo pani bibliotekarka jest sympatyczna i puszcza z kompa Marleya, więc Dża bles her i żadnych ślepych Gień jej nie życzymy.

Padło dziś trudne pytanie. A jak byłeś mały, to nie chciałeś oddać jakiejś książki? Hania wyczuła albo rozmawiałem o tym z Kasią. Przygody Nieumiałka Mikołaja Nosowa przetrzymałem pół roku i ze łzami w oczach oddawałem po pierwszym w życiu upomnieniu pisemnym. A przecież lektura był traumatyczna, pamiętam. Nieumiałek miał przesrane przez większą część książki, z happy endem na szczęście. I tak w ogóle było z najlpeszymi lekturami - depresyjny Andersen, martwi bracia Lwie Serce, Kajtuś Czarodziej,  etc. Dziecko po prostu ma poczuć trwogę i litość, nie ma czuć się po lekturze dobrze, ma być bardziej empatyczne.

Na razie skończyłem pisanie bajeczek na zlecenie firmy produkującej jedzenie dzieciowe. Fajnie było aż do wprowadzania uwag klienta, Klient łaskawie, po długich namysłach zaakceptował jednego z bohaterów na wózku, ale już np. łowienie ryb (nie, nie wędkowanie, normalnie, przez rybaków na jeziorze w quasi-średniowiecznym świecie do sieci) to już był za duży hardkor. Baba jaga odpadała, bo nie budziła pozytywnych emocji. Jeśli bohaterów gonił niedźwiedź, to nie po to, żeby ich zjeść (cyt. misie nie jedzą dzieci. - dopisałem na marginesie ,,proszę sprawdzić empirycznie w Bieszczadach lub Tatrach''). Itd, itd. Nie, nie chodzi mi o to, że bez uwag klienta byłbym nieślubnym duchowym dzieckiem Korczaka i Lindgren, za cienki jestem.  Martwi mnie jedynie tendencja, którą widzę nie tylko w uwagach klienta. Strach, cierpienie, kalectwo, utrata i tęsknota przeżyte przy lekturze bajek przygotowują na to, co będzie prędzej czy później. I wyrabiają w dziecku empatię, której w Polszcze brakuje straszliwie.

Dobranoc, ślepagienioc, jak powiedział Franek.