Kosmici

To nie jest Napoleon. To jest Podpoleon. 

Franek

Tato, pobaw się ze mną. Ale chwileczkę. Pobaw się policją. Tato, a pobawisz sięęęę? Trzeba korzystać, póki takie prośby padają. Potem, choćby zjadł tysiąc kotletów sojowych i nie wiem, ja się wytężał, będę zgredem starym i, cokolwiek bym nie robił, będę obciachowy. 

Tym bardziej, że jest duże prawdopodobieństwo, że mój syn wyrośnie na kosmitę. Widziałem ich z bliska ostatnio, dzieci w sensie że takie wyrosłe trochę. Fajne, nie powiem. Rzeczywiście, nie czytają. Nawet Harry Potter to dla nich postać filmowa bardziej, niż książkowa - owszem, wiedzą, że książka była, ale jaki sens ma czytanie siedmiu wielkich tomów, skoro jest tyleż samo fajnych filmów? Ale fajne dzieciaki, kumate, kojarzące, z przyzwoitą wiedzą ogólną. Tyle, że książek nie czytają. Nie pojmuję, zaiste. Zawsze myślałem, że żeby nauczyć się jako-tako operacji na języku, kojarzenia faktów, używania ich w dyskusji, selekcji informacji i takich tam, trzeba czytać książki. A tu guzik - wszystko to można sobie wyrobić bez czytania, opierając się na instrukcjach do gier, tekstach z wikipedii, dyskusjach w sieci i przez fesjbukowe czaty, etc. Zawsze myślałęm, że jeśli kiedyś będę pracował w wyuczonym zawodzie, to będzie moja deska ratunkowa, zawsze będę mógł powiedzieć: dzieci, czytajcie książki, bo inaczej dacie dupy na rozmowie kwalifikacyjnej, na pierwszej randce języka w gębie zapomnicie, a mimo wszystko przydatny, nawet sąsiadki z dołu nie obrugacie jak trzeba. A tu guzik. Bezbronny jestem jak rak w czasie wylinki. 

No dobra, można kumać nie widząc w życiu nawet książki, ale empatia, co z empatią. Czy możliwe jest człowieczeństwo bez płakania po Nemeczku? Czy od robotów i pająków nie odróżnia nas głównie umiejętność odczuwania mściwej satysfakcji, gdy dozorcę parku kopie prąd wygenerowany przez zasianych rękoma Włóczykija i małej Mi Hatifnatów? 

No tak że fajne te dzieciaki, tylko trochę z nich kosmici.