Павло Тичина: Голод (Pawło Tyczyna: Głód)

Był już tutaj wiersz Maksyma Rylskiego o powojennym głodzie, temat podjął też Pawło Tyczyna. Oba wiersze uderzająco przewidują wydarzenia Hołodomoru. W tekście Tyczyny pojawia się wzmianka o kanibalizmie, jedzeniu własnych dzieci. Ojciec rodziny jeszcze w to nie wierzy, uznaje za wytwór szaleństwa. Już za kilkanaście lat szaleństwo stanie się na wschodniej Ukrainie codziennością. 

Głód

Ledwie dzień wstanie – mamo, chleba!

Podniósł się ojciec: cicho bądź!

Przy ogniu w wagonie ręce grzejąc

uciekinierzy głodni mrą

i dym ich oczy wciąż wyżera,

i mróz przenika ich na wskroś.

A za wagonem szum i krzyki,

handel i targi, kupców złość

W łachmanach, bólem, rozpaczą

złamana matka swoje dziecię

w coś okutała, teraz śpij!

Choćby na wieki... Życie!

Przyszliśmy tu, a głód za nami

I nie ma ludzi między ludźmi.

Słyszałeś? Tu niedawno matka

Karmiła się własnymi dziećmi!

Odskoczył ojciec: oszalałaś!

Milcz, zamilcz, co ty tam gadasz?

Chwyciła go matka i coś krzyczała

Ojciec jej splunął prosto w twarz.